Politiek en alles wat daarbij komt kijken. Meningen, onderzoeken, media, reacties en websites. Het zijn de favoriete gespreksonderwerpen van mijn man. Als we naar een verjaardag gaan sis ik hem in de auto al toe ‘als je maar niet over politiek gaat praten’.

Deels is dat omdat ik het lastig vind dat hij geen probleem heeft met het uiten van zijn mening, ook al staat die al dan niet haaks op die van een ander. Een ander gedeelte heeft te maken met het feit dat praten over politiek de sfeer over het algemeen niet gezelliger maakt. Het wordt een soort debatclubje waar iedereen individueel vindt dat hij/ zij gelijk heeft.

Als ik een hersenloze soap kijk of een spelletje speel op mijn telefoon vind ik dat hij me stoort met onzin als hij me het laatste nieuwtje over de politiek wil vertellen. Ik reageer dan ook niet altijd even vriendelijk. Ik zeg meestal zoiets van: wat voor een stom filmpje ga je me nu weer laten zien? Niet echt heel vriendelijk he? Of ik zeg dat hij niet zo moet zeuren en er niet zo een ‘big deal’’ van moet maken. Hij weet ook precies wat er al dan niet gezegd is en door wie. Soms lijkt hij een soort ‘Privé’ van de politiek.

„Heb ik dikke benen in deze broek?“

Om zeker te zijn dat dit niet het geval is, moet je soms gewoon 30 keer vragen...

Maar zoals ik vind dat hij zeurt over dingen als politiek, de discussie over zwarte piet of over wie er al dan niet president van Amerika moet worden, vindt hij op zijn beurt dat ik ook zeur. Ik zeur graag over details, kleine dingetjes die ik irritant vind. Bijvoorbeeld troep in de woonkamer, papieren die rondslingeren of vieze kopjes die blijven staan. Ook kan ik heel lang zeiken over bepaalde mensen die ik alles behalve aardig vind. In sommige gevallen kan ik hem dan wel 10 keer dezelfde vraag stellen. Ook vraag ik wel 100 keer of hij me niet dik vind in die broek, of ik beter die trui of juist dat jasje aan kan doen. En zo zijn er nog wel meer dingen te bedenken die hij bestempelt als onzin.

’s Avonds zitten zij dan ook niet samen aan de nootjes, kaas en wijn. We zitten niet aan tafel diepzinnige gesprekken te voeren over het leven, de politiek of onze kinderen. We zitten samen op de bank, met een kop koffie of thee en we kijken een film. Vinden we alletwee prima. We praten heus wel met elkaar hoor, het is nou ook weer niet zo dat we als twee zombies samen leven. Onze diepzinnige gesprekken die voeren we tussendoor of een keer tijdens een etentje voor twee.
Nu maar gauw weer eens een etentje plannen.